De eerste dagen in Uganda

Nu pas heb ik de tijd om wat te schrijven over Uganda. Ik ben erg druk geweest met mensen bezoeken en afspraken nakomen. Maar omdat jullie allemaal vragen hoe het is geweest nu dus een verhaal.
De vlucht naar Uganda verliep goed. De hoeveelheid eten die we kregen in het vliegtuig konden we nauwelijks bijhouden! Zo veel was het! Het krijgen van een visum duurde erg lang. De man achter het loketje kon wel 100 pepers in zijn kont gebruiken! En dan zou het nog niet snel gaan. haha. Welkom in Afrika, waar de tijd er niet zo veel toe doet!
We hebben overnacht in een gezellig en klein guesthouse in Kampala, de hoofdstad. De volgende ochtend gingen we even de stad in om te pinnen. Dat even duurde de hele ochtend, want de pinautomaten accepteerden alleen visa-kaarten en geen mastercard. Uiteindelijk hebben we geld gewisseld, om toch wat contanten te hebben. In bukomansimbi is immers geen bank te bekennen! Tijdens een fotostop liep ik tegen een pinautomaat op. en, je raadt het al, deze wilde me wel geld geven! Ineens was ik een miljonair. Ik heb zoveel gepind, dat ik denk dat ik de hele vakantie genoeg heb aan dit geld. En Ellen kon er ook nog een groot deel van meekrijgen, wat zijn we rijk!!!!!
De weg naar Bukomansimbi duurde erg lang, want de snelweg werd vernieuwd. Dit gaat op zijn Afrikaans: eerst wordt de hele snelweg eruit gesloopt, om dit stukje bij beetje weer opnieuw aan te leggen. Dat housdt in dat de snelweg er maanden!!! uit ligt! Dit was de eerste van vele wegen die we zouden gaan nemen die eruit lag. Tijdens de safari zouden we ook nog veel van deze wegen tegenkomen. Van de verkeersdrempels kunnen we in Nederland nog wel wat leren: erg hoog en een aantal achter elkaar aan, dwz 20 cm na elkaar! Dan wil je wel remmen!
Ons verblijf in Bukomansimbi is bij de vader van Sylvia. We hebben allebei een eigen kamer, achter elkaar. Naast ons is de woonkamer, hier staat een bank, een aantal luie stoelen en een eettafel. tegenover onze kamer is de douche en de wc. Dit alles is gesitueerd rondom een binnenplaats. dus links een aantal kamers, de woonkamer en onze kamers, rechts van deze binnenplaats de douche, wc en de andere kamers. We lopen dus door de open lucht om naar de wc te gaan. De binnenplaats is af te sluiten, dus we zitten er erg veilig. Elke dag kookt de vrouw van Sylvia's vader voor ons. We hoeven dus niet over het eten na te denken. De was afwas en was wordt voor ons gedaan. Het lijkt dus net een hotel. Al moeten we wel douchen onder een koude douche en moeten we de wc doorspoelen met het water dat we gebruiken tijdens het douchen. De grote boodschap kunnen we wel doorspoelen. maar zo wordt je je wel bewust van het gebruik van water; je wordt hier erg zuinig van! Zou iedereen eens moeten doen om water te besparen!
De eerste zondag zou een rustige dag worden, dit bleek anders te gaan. Zoals jullie al hebben kunnen lezen was dit de dag van het dode kindje! Het begon ook rustig. We zijn op bezoek gegaan naar de moeder van Sylvia. Daar was ook haar vader aanwezig. We hebben naar het hartje van de baby van Sylvia geluisterd. Haar ouders waren helemaal verbaasd dat dit kon! Prachtige foto's! Daarna belde de vader van Sylvia met de vroedvrouw. We konden naar een bevalling. Dat was nog verder dan onze slaapplek.
We gingen erheen. Bij aankomst stond er een vrouw buiten te wachten, dit bleek de vroedvrouw. We hoorden dat het kind al geboren was, maar dat het nog niet had gehuild, achteraf bleek het kind al 2 uur oud te zijn! We gingen naar binnen. In een kamer van hooguit 3,5x2,5 stonden 3 bedden. Op 1 van die bedden lag een hoopje dekentjes. Deze werden er 1 voor 1 afgehaald. Na dekentje 4 zagen we het kindje. Het hart zat al in onze keel, maar stopte heel even bij de aanblik van dit kind. Het was klein, blauw en leek harstikke dood! Maar toen gaf het een heel klein kikje! Het leefde! Ik ging bij het kind zitten en zag meconium zitten: dit was een geval van meconiumaspiratie! Het kindje had poep in de longen en dat moest eruit! Helaas had ik alleen materiaal bij me om te hechten een geen slijmzuiger! Ik heb geroepen dat dit kind heel slecht was en dat een wonder dit kind nog zou redden. En ik moest een slangetje hebben om uit te zuigen! Sylvia liep naar buiten en heeft opdracht gegeven om een slangetje te vinden. Ik begon direct met het uitvegen van het mondje, kloppen, masseren, etc. Het kind werd wel iets rozer, maar was nog steeds heel slap! Toen kwam er een infuusset. Ik heb de naald eraf gerukt en geprobeerd het kind uit te zuigen. Daarna merkte ik dat het wel een heel koud kind was. Het moest warm worden en eten krijgen! Ik bedacht me niet en trok mijn jurk uit ( hoewel, bedacht me niet, ik dacht alleen bah! vies! Maar ik was niet gewond, dus ik kon dit kind redden?) Ellen en Sylvia hebben de moeder met de hand gekolfd, om zo moedermelk te krijgen. Dit hebben we toen met een spuitje gegeven. Terwijl we bezig waren het kind te redden heb ik vaak gedacht: is dit wel goed, want het was een erg slecht kind! Als dit kind het zou overleven, dan zou het zwaar gehandicapt zijn: heeft dat wel zin in Afrika? Moet dit kind niet doodgaan? Allemaal vragen die heel hard lijken, maar de realiteit zijn in zo'n Afrikaans land.
Uiteindelijk heeft Ellen ook het kindje nog proberen op te warmen met lichaamswarmte. Ik heb ondertussen de moeder gehecht. En daar was ik immers voor naar Uganda gegaan, dus ik had al een doel wat ik kon doorstrepen. Nadat ik klaar was hebben we het kind bij de moeder neergelegd. Het was wat rozer, maar kreunde nog steeds en was ook nog heel slap. Alleen een wonder zou dit kind nog kunnen redden. Dat bleek ook toen we de volgende ochtend hoorden dat het kindje was overleden. WELKOM IN AFRIKA!!!!! Bah, wat een ellende!
De maandag hebben we op de lagere school van up4s doorgebracht, Kidsgear Primary School.We hebben de hele school bekeken, de eetzaal (het geld hiervoor is bijeengebracht door de tournee die het schoolkoor in Nederland heeft gemaakt in 2008!), de slaapzalen (100 kindjes in 1 zaal met stapelbedden van 3 hoog!)en natuurlijk hebben we ons vergaapt aan de kindjes. Wat een mooie, leuke, lieve kindjes allemaal! Als je weet dat al deze kindjes kansarm waren en nu een kans krijgen op een toekomst, dan schiet je soms spontaan vol! Alle kindjes zijn of wees, of hebben maar 1 ouder, of zijn gewoon heel arm. Zonder deze school zouden ze geen toekomst hebben! Wat een fantastisch werk verrichten ze hier! 's Middags zijn we het dorp ingelopen. We waren een bezienswaardigheid. Iedereen zei ons goedendag en we voelden ons heel speciaal. Ik zeker, want in Uganda vind men dikke vrouwen (en dan ook nog blank!) geweldig. Zoveel begerige blikken heb ik in Nederland nog nooit naar me toegeworpen gekregen! haha. Gelukkig dus een mooie dag na zoveel ellende.